من مسئول گلم هستم.

(روباه به شازده کوچولو) گفت: برو دوباره گل ها را ببین. این بار خواهی فهمید ک گل خودت در جهان یکتاست. بعد برای خداحافظی پیش من برگرد تا رازی ب تو هدیه کنم.

شازده کوچولو رفت و دوباره گل ها را دید. ب آن ها گفت: شما هیچ شباهتی ب گل من ندارید. شما هنوز هیچ نیستید. کسی شما را اهلی نکرده است و شما هم کسی را اهلی نکرده اید. روباه هم مثل شما بود. روباهی بود شبیه صد هزار روباه دیگر. ولی من او را دوست خودم کردم و حالا او در جهان یکتاست.

و گل ها سخت شرمنده شدند.

شازده کوچولو باز گفت: شما زیبایید، ولی جز زیبایی هیچ ندارید. کسی برای شما نمی میرد. البته گل هم مرا رهگذر عادی شبیه شما می بینید. ولی او یک تنه از همه ی شما سر است، چون من فقط او را آب داده ام. چون فقط او را زیر حباب گذاشته ام، چون فقط برای او کرم هایش را کشته ام (جز دو سه کرم برای پروانه شدن). چون فقط ب گله گزاری او با ب خودستایی او یا گاهی هم ب قهر یا سکوت او گوش داده ام. چون او گل من است.

سپس پیش روباه برگشت، گفت: خداحافظ.

روباه گفت: خداحافظ. راز من این است و بسیار ساده است: فقط با چشم دل می توان خوب دید. اصل چیزها از چشم سر پنهان است.

شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:

- اصل چیزها از چشم سر پنهان است.

روباه باز گفت:

- همان مقدار وقتی ک برای گلت صرف کرده ای باعث ارزش و اهمیت گلت شده است.

شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:

- همان مقدار وقتی ک برای گلم صرف کرده ام...

روباه گفت:

- آدم ها این حقیقت را فراموش کرده اند. اما تو نباید فراموش کنی: تو مسئول همیشگی آنی می شوی ک اهلیش کرده ای. تو مسئول گلت هستی...

شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:

- من مسئول گلم هستم.

.

| شازده کوچولو، آنتوان دو سنت اگزوپری، ترجمه ی ابوالحسن نجفی |

وقتی که هوای اینجا برف برفی نمی شود

*         *           *          *               *               *          *                 *                        *              *            *            *                           *             *            *   *            *           *                *            *              *             *           *         *         *          *         *          *         *       *          *         *                   *                *      *     *      *  *         *        *           *      *        *       *      *                  *        *      *           *         *                 *                     *          *                  *           *                *           *          *                *                              *              *                    *                     *         *      *        *     *            *                                *           *                                       *             *              *                   *             *                     *        *    *         *     *            *     *                           *       *                  *           *           *             *          *               *                                       *             *                           *                     *              *            *    *              *                    *             *                   *           *              *         *           *             *                *                          *                                     *              *                                                                                        *  

ما می مانیم و یک زندگی توهمی :(

تو لبخند ما واللخصوص بابایی :)

مامان؟ تو باید همیشه همینجوری بخندی و من توی دلم داد بزنم "خیلی هم خوب"...

من دارم بزرگ می شوم!

من دارم بزرگ می شوم. این را دیشب در حالیکه با پدر توی آشپزخانه نشسته بودم، زل زده بودم ب یک فنجان کوچک مثلن چای، و زانوی چپم تکیه گاه دست چپم بود، و دست راستم تکیه گاه سرم، فهمیدم. دقیقن همان موقعی ک پدر داشت حرف های جدی می زد و  من بین حرف هایش هی سرم را تکان می دادم و میگفتم "می فهمم"  فهمیدم. فهمیدم ک من دیگر کم کم دارم بزرگ می شوم...

با همان لحن همیشگی مخصوص ب خودت!

دارم ب تویی فکر می کنم ک همیشه همینطور بی هوا می آیی می نشینی کنار خودم، و از تصمیم های بزرگ شبانه ات، و از آینده نگری هایت، با همان لحن همیشگی خاص خودت برای من حرف می زنی، می گویی آدم ها اگر بخواهند با همین وضع رقت انگیز خودشان ب زندگی ادامه بدهند، دیری نمی گذرد ک همه شان تبدیل ب یک هیولای گنده می شوند. یک هیولای گنده ک می تواند همه چیز راببلعد، درخت ها را، ماه را، ستاره ها و حتی همه ی آدم خوب ها را. می گویی آن موقع است ک دیگر از دست هیچکس کاری ساخته نیست. هیچکس. نگاهت می کنم. چند لحظه ی مداوم. می گویم "پس باید یه کاری بکنیم تا دیر نشده" سری ب نشانه ی مثبت تکان می دهی و بعدش هم...آه می کشی.

از هر دری اناری...

* شما هم وقتی ک باران قطع شود و مجبور باشید چترتان را توی دستتان بگیرید برگردید خانه همین قدر عصبانی می شوید ک من می شوم؟ خب هیچ چیز بدتر از این نیست ک مجبور باشید چتربسته برگردید خانه. می دانید ک چه می گویم؟ چتر حمل کردن برای من همانقدر سخت است ک گندم حمل کردن برای مورچه! می بینید؟ با این حال من مجبورم تا آن آخر آخرهای عمرم همینطور صبح های خیلی زود بلند شوم، بروم کتابخانه آنقدر درس بخوانم، آنقدر درس بخوانم، تا یک نابغه ای چیزی برای دیگران ک نشدم حداقل برای خودم بشوم، تا بتوانم برای چند روز آخر عمرم یک چتر نحیف و ظریف و مقاوم در برابر باد در ابعاد مورد پسند خودم بسازم، تا بلکه بتوانم آن آخر ها یک کمی زندگی راحت و بدون دردسری داشته باشم.. و اینطوری توسط یک چتر سنگین مورد ظلم واقع نشوم! اصلن می دانید؟ من خیلی برای مورد ظلم واقع شدن مناسبم. من خیلی مظلومم. مهربانم. فقیرم. شماره حساب: چهار پنج شش دو یک سه سه سه دو هفت سه سه سه نه .

.

* از فردا بطور جدی باید در مورد خیلی چیزها فکر نکنم. حرف نزنم. و اصلن خیلی چیز ها و آدم ها باید برای من مهم نباشند از این ب بعد. از دوست نداشتن خیلی آدم ها گرفته تا وقت نگذاشتن برای آن هایی ک نمی توانند لزوم لبخند های واقعی روی لب هایشان را درک کنند و یا اینکه لازم نیست بخواهند ب چیزی ک واقعن نیستند تظاهر کنند و لبخند های تصنعی و از سر اجبار بزنند و این چیزها. من فکر می کنم ک دیگر وقت آن رسیده ک برای خوب کردن خودمان و رابطه هایمان از این رفتار ها و احساس های دروغکی خودمان دست برداریم. چرا ک تجربه ثابت کرده ب جای اینکه کاری از کار پیش ببریم و همه چیز را بهتر کنیم مثلن داریم گند می زنیم ب رابطه ها و کلن ب هر چیز ک دور و برمان هست و نیست.

از فردا باید ب طور خیلی جدی درباره ی خیلی چیزها فکر کنم. و ب خودم اجازه ی خوب شدن و لبخندناک بودن و کمی بی تفاوت بودن بدهم. ولی خب همچنان باید برای آدم هایی ک دوستشان دارم و دوستم دارند وقت بیشتری بگذارم و حس ها و لبخند ها و گریه ها و اخم ها و غمناک بودن هایشان برای من باید مهم باشد.خیلی مهم. مهم تر از هر چیزی ک هست و هر چیزی ک نیست. البته شاید از نظر شما کار جالبی نباشد ولی خب انتخاب من این است.

.

* دلم شدیدن می خواهد قانع نباشم دیگر. البته قانع بودن خوب است ها. ولی خب فکر می کنم باعث شده من همیشه به همان چیز های کوچکی ک دارم و حتی به چیز های کوچکی ک ندارم قانع باشم و هیچ دم نزنم. البته فکر می کنم این هم در جای خودش خوب است ها. ولی بدی اش دقیقن اینجاست ک فکر می کنم قانع بودن م باعث شده ب چیز های بزرگتر  دیگری فکر نکنم و دلم نخواهد برای رسیدن بهشان تلاش بیشتری بکنم. الان دارم فکر می کنم ک مگر چ عیبی دارد آدم کوچک و معمولی ای مثل من دلش بخواهد از این ب بعد آرزو های بزرگ بزرگ زیادی برای خودش داشته باشد، و برای رسیدن بهشان هم از آدم های بزرگ زیادی الگو برداری کند مثلن. و همواره خودش را محدود نکند ب حصار چوبی ای ک خودش دور خودش کشیده. بله. حصار چوبی. ما آدم ها دور خودمان حصار های چوبی زیادی می کشیم، و بعد یکهو ب خودمان می آییم می بینیم توی دنیای کوچک خودمان جایی برای نفس کشیدن هم باقی نمانده. هیچ جایی. و آن وقت است ک مدام از خودمان می پرسیم چرا ما آدم های بزرگی نبودیم هیچوقت؟ و چرا هیچوقت تلاش بیشتری برای بزرگ شدن نکردیم و این چیزها. می دانید ک منظورم از بزرگ شدن دقیقن چیست؟ همان. و این هم کاملن درست است ک می گویند آدم ها برای رسیدن ب چیزی ک قبلن نداشته اند باید کسی بشوند ک قبلن نبوده اند. و این یعنی تغییر. تغییر از یک چیز بد ب یک چیز خوب، یا از یک چیز خوب ب یک چیز خوب تر. و من فکر می کنم این خودش یعنی زندگی. یعنی خودِ خود زندگی. قبول دارید؟ -لبخند-.

.

* دلم برای خانواده ی بزرگ خودم تنگ شده. دلم برای خاله ها و شوهر خاله هایم و بچه هایشان خیلی تنگ شده. دلم برای اینکه یک روز هایی آنقدر حوصله داشته باشیم ک بدون هیچ مناسبت رسمی و غیر رسمی ای، مهمانی های خانوادگی بگیریم و تا نیمه های شب همانطور بی بهانه بخندیم طوری ک حتا تا چند روز بعدش روی لب هایمان لبخندهایی ب فاصله ی این گوش تا آن گوشمان داشته باشیم تنگ شده.

.

** روی هم رفته حالم خوب است. اگر برف ببارد هم بهتر می شوم. اگر برف ببارد همه یمان بهتر می شویم....

خوردن سیب و لبخندناک بودن از ته دل هم فراموش نشود: )

.

چسب برگردون : قصیده؟ من هنوز هم سر حرفم هستم. اگر تو نظرت تغییر کرد یک تک ب من بزن لطفن. خب؟

هیچ ربطی هم به چیزی که امروز دیدم ندارد!

همینطوری آدم بگویم که تحمل دخترهای جلف از مردهای زن باز برایم سخت تر است...کاملن همینطوری!!!

دارید به چی فکر می کنید؟

هی شما آقای محترمی که موهای جوگندمی دارید و صبح جمعه ای روی صندلی نمناک پارک تنهایی نشسته اید و احتمالن چهل و شش سالگی تان را هم رد کرده اید و شال گردن خوشگلی هم دارید و ترجیحن بوی خوبی هم می دهید و یک لبخند غمناک و نمناک روی لبتان نشسته است، دارید به چی فکر می کنید وقتی که اینطوری به چنارها زل زده اید. هان؟!!

.

* برچسب: من فکر می کنم به اینکه برگ ها وقتی می افتند به زمین نگاه می کنند یا درخت؟

روزانه ی دو و نیم

من امروز از خواب بیدار شدم. و بعد از شستن دست و صورتم حاضر شدم و کتاب هایم را برداشتم و از خانه زدم بیرون. توی راه به یک نفر مرکز ثبت اسناد را نشان دادم. به کوچک هایی که داشتند می رفتند مدرسه لبخند زدم. بعد همینطور راه رفتم. آنقدر راه رفتم تا رسیدم به کتابخانه. روی پله ی هشتم نفسم گرفت ولی بالاخره رسیدم آن بالا. طبق معمول میم را دیدم که روی صندلی خودش نشسته بود. من گفتم "سلام" بعدش میم گفت "سلام.خوبی؟" و من گفتم "مرسی". رفتم نشستم سر جای خودم. ادبیات، فلسفه و کمی زبان خواندم. و درباره ی پیامدهای اجتماعی افول سکولاریسم در غرب و درباره ی ایسم های مختلف زیادی فکر کردم. سوال های زیادی توی ذهنم شکل گرفت. کتابم را بستم. به دیوار روبه روی پنجره خیره شدم. بهتر دیدم که همانطوری انجا ننشینم و به دیوار سفید زل نزنم چرا که 9568741222546213 تا کار دیگر دارم که باید انجامشان بدهم. بعد کتاب هایم را جمع کردم راه افتادم. از دکه ی کنار کتابخانه برای خودم دوتا لواشک جومونگ خریدم. و آن پسره که طبق معمول گفت پول خرد ندارد و به جایش دوتا شکولات بدمزه ی نانو داد را چپ چپ نگاه کردم. و او گفت "ببخشید. از این به بعد پول خرد هامونو نگه می دارم". وسط راه خانوم حبیبی -همسایه مان- را دیدم. مثل هر بار من گفتم "سلام". خانوم حبیبی گفت "سلام. خوبی؟". و من گفتم "مرسی. خسته نباشید". و او گفت "ممنون". بعدش رسیدم خانه. همین.

بغضی که توی گلویت قایم می شود!

دل گرفتگی دقیقن همان قاه قاه خندیدن است! آن هم از ته دل! اتفاقن کنار کسانی که خیلی دوستشان داری! وقتی تصور کنی که شاید یک روز خنده هایشان را نبینی...!