آمدم نوشتم آدم نباید تکراری باشد.بله. خوب است ک ما خیلی چیزها نباشیم و حواسمان ب خودمان باشد و بیشتر از این مراقب خودمان و احساس ها و لبخندهایمان باشیم و اینجور چیزها. ولی خب تکراری شدن فعل آشنایی است ک صرف می شود برای مایی که اسم همگی مان آدم است. خیلی چیزها برای زندگی کردنمان تکراری می شود در فرایندی ک نامش زندگی است. زنده بودنمان، غذا خوردنمان، خوابیدنمان، لباس تن کردنمان، لباس شستنمان، علایقمان و همه چیزمان، نه تنها برای خودمان، بلکه برای همه یمان تکراری هستند. ما برای خودمان تکراری هستیم. بدجوری هم تکراری هستیم. و اگر در دنیا قرار بود فقط خودمان باشیم آخرش مجبور می شدیم خودمان را حلق آویز کنیم از چارچوب آش‍‍‍بزخانه ای، بالکنی، جایی. چرا ک همه چیز ب طرز خیلی غیر باورانه ای مضخرف و کسل کننده می شد. می خواهم بگویم من هم با فروه ر راجع ب تکراری شدن زندگی مان خیلی زیاد موافقم. و اینکه تکراری شدن اصولن یکی از ریتم های زندگی است و... ولی می خواهم بگویم این خوب است ک زندگی را هر چقدر هم کوتاه جستجو باید کرد. این خوب است ک آدم مجبور شود کلی حس خوب و خوشحالی را در خودش جا بدهد و در مواقع خاص طوری بروزشان بدهد ک برای خودش جالب باشد چ برسد برای سایر افراد. این خوب است ک آدم برای دیگران جالب باشد، ک هر از گاهی ک فکر می کند زیادی دارد تکراری می شود برای همه، استراتژی هایش را عوض کند و لبانش از درون لبخند بزنند مثلن. این خوب است ک تکراری شدن برایمان نشود یک عادت، مثل ده هزار عادت روزانه ی دیگر. این خوب است ک آدم برای دیگران جالب باشد و در زمره ی آدم های کسل کننده و نچسب و افسرده قرار نگیرد. این خوب است ک آدم حواسش باشد در کدام زمره قرار می گیرد. القصه این ک حواستان باشد : )
.
برچسب:
آیا 45 روز ننوشتن من را از نوشتن آنچه ک ب نظر خیلی از شما ها کوچکانه و مضخرف است، دور می کند؟ خیر. بس بگذارید تا زمانی ک همینطور دلم فقط بیشرفت می خواهد ولی حوصله ندارم حتا اتاقم را مرتب کنم بیایم اینجا و چرت و برت بنویسم.